648) De verschrikte olifant

Dit is niet zomaar een beeldje. Neen. Deze olifant heeft iets gezien. Iets gruwelijks. Zijn ogen spreken boekdelen. Pure existentiële paniek. Alsof hij net getuige is geweest van een afrekening tussen Tupperware-dozen met deksels die niet meer passen.
Toen ik hem destijds kocht, nam ik hem vast – triomfantelijk, als Mozes met de stenen tafelen – en riep:
“Deze komt mee naar huis! Deze olifant draagt trauma!”
Eens thuis gaf ik hem een prominente plaats op de kast. Niet naast familiefoto’s, neen, daar horen herinneringen. Dit was geen herinnering. Dit was een waarschuwing.
Mijn vrouw keek op van haar boek.
“Wat is dàt nu weer?” vroeg ze.
“Een olifant,” zei ik.
“Dat zie ik. Waarom kijkt hij alsof hij een moord heeft gezien?”
“Hij heeft een moord gezien.”
“Wat?”
Ik haalde mijn schouders op.
“Dat is exact wat ze willen dat je je afvraagt.” Ik dacht: hij heeft natuurlijk Piepje en Caramellie in actie gezien.
Piepje en Caramellie zijn onze hamsters. Althans, dat is wat mijn huisgenoten denken. In realiteit zijn het geschoren duivels met pootjes, een kruising tussen een stressbal en een oorlogsmachine.
Piepje heeft de blik van iemand die ’s nachts onverwachts naast je ziekenhuisbed staat en zegt “Je dacht dat je veilig was, hè? Zo veilig als een bende kuikens die een drukke snelweg oversteken met oogkleppen op.”, . Caramellie is een stuiterend projectiel op cafeïne. Ik heb ze eens betrapt terwijl ze een gootsteenontstopper probeerden om te bouwen tot katapult. Er lagen plannen. Plannen!! zeg ik u.
Mijn vrouw rolde met haar ogen.
“Hamsters zijn schattig. Ze eten nootjes. Ze zijn bang van hun eigen schaduw.”
“Ja. Dat zou precies zijn wat zij zouden willen dat jij denkt,” dacht ik.
Ik wees naar de olifant. “Zeg dat tegen hem. Hij heeft ze zien trainen.”
Ze zuchtte.
“Je weet dat dat niet echt is, hè?”
Ik knikte en dacht: “Even echt als dat blond haar dat volgens haar ‘altijd al zo geweest is’. Boven een zonnetje, maar beneden… ja, dat is meer een schemerlampje.”
Die nacht kon ik niet slapen. Er was iets mis met de stilte. Ze was te… voorbereid. Alsof de kamer zélf in ademhaling lag.
Ik hoorde het weer. Geritsel.
Niet zomaar geritsel — georganiseerd geritsel. Tik-tik-tik... Kleine voetjes. Geknars van karton. Een vreemd « gezang » in een onbekende taal.
Ik liep naar hun kooi. Piepje zat daar, bewegingsloos. Ogen halfdicht. Mediterend, waarschijnlijk. Caramellie was nergens te zien.
Toen draaide ik mij om. En daar was ze.
Op het hoofd van het olifantenbeeldje!! In kleermakerszit!! Met een zonnebloempit in haar klauwen alsof het een heilig amulet was.
“Ga daar onmiddellijk vanaf!” riep ik tegen Caramellie, die mij met een blik des doods aankeek en ondertussen twee tanden die uitermate geschikt leken om zelfs de hardste noot te kraken ten toon spreidde.
Dus ik deed wat elke man met zelfrespect en licht verhoogde bloeddruk zou doen:
Ik liep achteruit. Heel traag. Alsof ik in een natuurdocumentaire zat met de voice-over:
“En zo laat het mannetje het dominante vrouwtje begaan, hopend dat hij de ochtend haalt zonder schade.”
De olifant zelf keek nog paniekeriger dan voorheen. Zijn slurf leek plots gekrompen.
“Dat probleem heeft mijn slurfje ook wel eens,” dacht ik zonder te beseffen dat iedereen mogelijk aan het meelezen was en dat het eigenlijk helemaal jullie zaken niet zijn... waar moeien jullie zich eigenlijk mee?
Mijn vrouw stond plots in de deuropening.
Slaapkleed, warrig haar, blik van iemand die spijt heeft van elk levenspad dat naar dit moment leidde. Ze keek me aan met dat gezicht dat zegt ‘ik had ook voor iemand met een stabiel inkomen kunnen kiezen’, en mompelde:
“Zit je weer te praten tegen de hamsters?”
“Ze houden een ritueel,” zei ik. “Ik denk dat ze iets bekokstoven en aan het zoeken zijn.”
Ze keek me aan alsof ik net gezegd had dat ik soep uit de gootsteen drink... wie denkt alles te weten, slaapt soms op de zetel.

Mensen vragen vaak "wat vraagt u ervoor?".ik zeg daarop bied gewoon hetgeen u minstens denkt dat het waard is dan hoeft u zich nooit te beklagen dat u er iets teveel voor gegeven hebt indien u bod zou aanvaard worden.

In principe stuur ik niets op daar de meerderheid van mijn aanbiedingen breekbaar zijn--uitzonderingen kunnen gemaakt worden voor minder breekbare items of op risico van de koper (verzendenkosten via Bpost naar afhaalpunt in BELGIE = 6 euro)
Buitenland zie tarieven site Bpost
Biedingen zijn niet met verzendkosten inbegrepen )