Karavans zijn ontstaan uit de noodzaak om goederen en mensen veilig van de ene plaats naar de andere te vervoeren. Ze hebben hun oorsprong in de oude beschavingen, waar lange reizen door onveilige gebieden vaak noodzakelijk waren. Historisch gezien waren ze vooral actief langs de zijderoute, waar handelsrelaties tussen het Oosten en Westen tot stand kwamen.
Karavans waren cruciaal voor de handel, omdat ze het mogelijk maakten om waardevolle goederen, zoals specerijen, zijde en goud, over lange afstanden te vervoeren. Ze zorgden ook voor culturele uitwisseling tussen verschillende gemeenschappen en staten, wat de ontwikkeling van steden en markten stimuleerde.
De organisatie van een karavaan was een complexe taak. Er werd meestal een ervaren leider aangesteld die de route plande, rekening houdend met de veiligheid en de beschikbaarheid van water en voedsel. Ook moesten de reisgenoten goed voorbereid zijn, met kennis over de omgeving en de middelen om met onverwachte situaties om te gaan.
Karavans vervoerden een breed scala aan goederen, waaronder luxe artikelen zoals zijde, juwelen en parfums, maar ook basisproducten zoals graan, zout en metalen. Sommige karavans waren zelfs gespecialiseerd in de handel van specifieke goederen, wat hen uniek maakte in het netwerk van handelsroutes.
Karavans stonden voor veel uitdagingen, zoals onbetrouwbaar weer, woestijnzandstormen en aanvallen van bandieten. Daarnaast kon het gebrek aan voedsel en water een ernstig probleem zijn, wat leidde tot een sterke afhankelijkheid van hun kennis van het terrein en de bereidheid om samen te werken.