De kunst en antiek van Toetanchamon is fascinerend omdat het ons een blik biedt in de rijke cultuur en tradities van het oude Egypte. De detaillevingen en de verfijning van de objecten vertellen verhalen over de rituelen, geloven en het dagelijks leven van de oude Egyptenaren. Bovendien maakte de ontdekking van zijn graf in 1922 de enorme schatten die Toetanchamon omhulden inzichtelijk, wat een nieuwe fascinatie voor de geschiedenis en archeologie opriep.
In de kunst van Toetanchamon werden vaak materialen zoals goud, lapis lazuli, en alabaster gebruikt. Goud had niet alleen een esthetische waarde, maar ook een symbolische betekenis die verbonden was aan onsterfelijkheid en de goden. Lapis lazuli, met zijn diepe blauwe kleur, werd vaak geassocieerd met de godin van de waarheid en rechtvaardigheid. Alabaster, als een mooi en gemakkelijk te bewerken materiaal, werd gebruikt voor verschillende beeldhouwwerken en voorwerpen, waardoor de objecten zowel mooi als duurzaam waren.
De symboliek in de kunstwerken van Toetanchamon speelt een cruciale rol in de vertegenwoordiging van Egyptische religie en filosofie. Veel kunstwerken bevatten symbolen zoals de scarabee, wat het leven en wedergeboorte representeert, of de ankh, dat de sleutel tot het leven symboliseert. Deze symbolen waren niet enkel decoratief, maar uiterst belangrijk voor de spirituele en culturele betekenis, en werden vaak gebruikt om de reis naar het hiernamaals te vergemakkelijken.
De stijl van Toetanchamon's kunst wordt gekarakteriseerd door een combinatie van elegantie en detail. De figuren zijn vaak gestileerd, met een duidelijke nadruk op houding en proporties. Kleurgebruik is levendig en symbolisch; ieder pigment droeg een diepere betekenis met zich mee. Deze kunststijl is ook typerend voor de Amarnaperiode, waar realisme en idealisatie in evenwicht werden gehouden, wat resulteerde in prachtige, maar ook strategische weergaven van zowel goden als de farao zelf.
De kunst uit de tijd van Toetanchamon onderscheidt zich van eerdere perioden doordat het de overgang weerspiegelt van de traditionele stileringen naar een meer naturalistische benadering. In eerdere tijden was de kunst sterk gestileerd en symbolisch, terwijl de kunst uit Toetanchamon’s tijd meer kenmerken vertoont van realisme en emotie. Dit is vooral zichtbaar in portretten en beeldhouwwerken, die dichter bij de werkelijkheid van de mensen en hun emoties komen.