In de middeleeuwen had de beul verschillende belangrijke taken. Ze waren niet alleen verantwoordelijk voor het uitvoeren van straffen, zoals onthoofdingen en folteringen, maar ook voor het handhaven van de openbare orde door de wetten te vollenden. Dit betekende dat ze betrokken waren bij publieke executies, die vaak een afschrikwekkende functie hadden om de bevolking te waarschuwen tegen misdaden. Daarnaast waren beulen ook vaak betrokken bij het begraven van ter dood geproduceerde lichamen en het verstrekken van rechtvaardigheid aan de maatschappij.
In het verleden werd de beul vaak als een gemengde figuur gezien. Aan de ene kant was er een diepgeworteld respect voor hun rol binnen het rechtssysteem, aangezien zij de wet handhaafden. Aan de andere kant was er een grote sociale stigmatisering; velen beschouwden hen als onreine personen en vermeden sociaal contact met hen. Beulen waren vaak zelfs gedwongen om te wonen aan de randen van de stad, weg van de reguliere bevolking, wat hun isolement vergrootte.
Beulen voerden verschillende soorten straffen uit, waaronder laatdunkende en strafrechtelijke straffen. Veel voorkomende straffen omvatten onthoofding, het krijgen van geseling, en brandstaf (levenslange straf) voor ernstige misdaden zoals moord, verraad of diefstal. Deze straffen waren vaak openbaar, zodat mensen konden getuigen van de gevolgen van crimineel gedrag. Het uitvoeren van deze straffen was vaak een ritualistisch proces met zijn eigen protocollen en procedures.
De figuur van de beul is vaak afgebeeld in kunst en literatuur vanwege het fascinerende en duistere aspect van hun bestaan. In verschillende werken wordt de beul soms als een antagonist of een figurete vriendin van de heerser afgebeeld, wat de dramatiek en trieste rond de vertegenwoordiging vergroot. Kunstenaars hebben geprobeerd het complexe karakter van beulen vast te leggen - als handhavers van de wet maar ook als slachtoffers van hun rol in de maatschappij die verantwoordelijk is voor hen.
In moderne media wordt de beul vaak op een afwijkende manier weergegeven in vergelijking met historische representaties. Films en boeken hebben de neiging om de beul te humaniseren, waarbij persoonlijke verhalen en emoties worden toegevoegd aan hun personage. Dit leidt vaak tot het tonen van de mentale en emotionele last die met de rol komt, in tegenstelling tot het eendimensionale beeld van de brute executant in het verleden. Dit biedt een nieuw perspectief op de morele en ethische implicaties van hun daden.