Judas Iskariot was een van de twaalf apostelen van Jezus en wordt vaak gekarakteriseerd als de verrader. Hij is bekend vanwege zijn uiteindelijke beslissing om Jezus aan de Romeinen over te leveren voor dertig zilverlingen. Zijn naam is in de loop der tijd synoniem geworden met verraad, en veel mensen kennen hem vooral vanwege dit enkele feit.
Judas wordt vaak gezien als de grootste verrader omdat hij Jezus, die hem vertrouwde, op een zondige manier uitleverde aan zijn vijanden. Dit gebeurde met een kus, een teken van genegenheid dat hij gebruikte om Jezus te identificeren. Deze daad heeft niet alleen invloed gehad op het leven van Jezus, maar heeft ook een blijvende impact op hoe verraad wordt gezien in de bredere context van menselijke relaties.
In de kunst wordt Judas vaak afgebeeld als iemand met een schaduwachtige of sinistere uitstraling, wat de verraad en de duistere aspecten van zijn karakter benadrukt. Kunstenaars door de eeuwen heen, zoals Leonardo da Vinci in 'Het Laatste Avondmaal', hebben hem een prominente plaats gegeven in hun werken, waarbij hij soms zichtbaar is in een postuur dat zijn bloederige intenties voorspelt.
In de Bijbel komt Judas voor in de Evangeliën, waar zijn rol als verrader van Jezus gedetailleerd wordt beschreven. Hij is ook het onderwerp van verschillende andere teksten, waaronder de apocriefe Evangelie van Judas, waarbij hij een ander licht op zijn motieven werpt. De rol van Judas is cruciaal in het verhaal van Jezus' dood en verrijst, en benadrukt thema's als verraad, verlossing en menselijkheid.
Het verhaal van Judas heeft een diepe impact gehad op de cultuur, met verwijzingen naar zijn karakter in literatuur, film, en muziek. Het idee van de verrader leeft voort en wordt vaak gebruikt om morele vragen te stellen over loyaliteit en de aard van goed en kwaad. Deze culturele referenties helpen de geschiedenis van Judas levend te houden en er wordt frequent over gediscussieerd in sociale en ethische contexten.