De Fallschirmjager speelde een cruciale rol in verschillende luchtaanvallen en grondoperaties gedurende de oorlog. Hun primaire functie was om als parachutisten vijandelijke posities te bestormen en strategische doelen te veroveren. Dit betekende vaak dat ze achter vijandelijke linies moesten opereren en daardoor vaak in gevechten terechtkwamen waarbij snelle en onverwachte acties nodig waren.
De training van de Fallschirmjager was intensief en omvatte niet alleen parachutesprongen, maar ook gevechts- en overlevingsstrategieën. Ze kregen training in verschillende terreinen, zodat ze zich konden aanpassen aan de omstandigheden waarin ze zich zouden bevinden. Dit maakte hen niet alleen tot effectieve parachutisten, maar ook tot veelzijdige soldaten in de strijd.
De Fallschirmjagers waren uitgerust met een scala aan vuurwapens, waaronder het bekende Karabiner 98k-geweer en de MP 40. Ze hadden ook specifieke parachutistenaansluitingen, zoals de zelfladende geweren en handgranaten. Deze uitrusting stelde hen in staat om effectief te opereren in zowel lucht- als grondgevechten.
De Fallschirmjager was betrokken bij verschillende belangrijke campagnes, zoals de Slag om Arnhem en de invasie van Kreta. Tijdens deze operaties toonden ze hun vaardigheden en het vermogen om snel te reageren op veranderende omstandigheden op het slagveld. Hun betrokkenheid had vaak een significante impact op de uitkomst van deze campagnes.
De tactiek van de Fallschirmjagers verschilde van andere Duitse troepen omdat zij zich richtten op snelle en gedurfde aanvallen, vaak met behulp van parachutesprongen om achter de vijandelijke linies te landen. In tegenstelling tot reguliere troepen waren ze goed getraind in het uitvoeren van missies met een hoge mate van onafhankelijkheid en zelfredzaamheid, wat hen onderscheidde van andere eenheden.