Commando's uit de Tweede Wereldoorlog worden vaak gekenmerkt door hun elite-status en speciale trainingsprogramma's. Ze waren getraind in guerrillatactieken en specifieke sabotageacties, waardoor ze snel en onopgemerkt konden opereren. Hun uitrusting was vaak minimaal en tot het essentiële beperkt, zodat ze soepel door vijandelijk gebied konden bewegen.
Commando's vervulden een unieke rol die afwees van de standaardoperaties van reguliere soldaten. In tegenstelling tot de rechtstreekse gevechten waarbij reguliere eenheden betrokken waren, waren commando's vaak bedoeld voor clandestiene operaties. Ze werkten in kleine eenheden en hadden als doel om achter de vijandelijke linies te infiltreren, informatie te verzamelen of strategische doelen uit te schakelen.
De uitrusting van commando's bestond uit geavanceerde wapens voor die tijd, zoals lichte machinegeweren en handgranaten. Daarnaast was camouflage-uitrusting een cruciaal onderdeel; dit zorgde ervoor dat ze zich konden verbergen in de natuur en minder opvielen. Ze gebruikten ook speciale tools voor sabotage, zoals explosieven en snijgereedschap.
De training van commando's was intensief en veeleisend. Ze moesten niet alleen lichamelijk fit zijn, maar ook geestelijk sterk. De training omvatte het leren van guerrillatechnieken, overleving, en het strategisch plannen van operaties. Dit soort training zorgde ervoor dat ze in stressvolle en gevaarlijke situaties effectief konden handelen.
Er zijn verschillende belangrijke historische gebeurtenissen die commando's tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben gedefinieerd. Een daarvan is de aanval op Normandië, waar commando's vitale rol speelden in het uitvissen van vijandelijke posities. Onder andere de raids op Duitse posities in Zuid-Europa en de luchtinvasies werden uitgevoerd door commando-eenheden, waar hun tactische vaardigheden echt tot uiting kwamen.