De dodo was een unieke vogel vanwege zijn grote formaat en het feit dat hij niet kon vliegen. Door de afwezigheid van natuurlijke vijanden op Mauritius had de dodo zich goed aangepast en ontwikkelde hij een unieke levensstijl. Hij had een grote, ronde buik en een merkwaardige snavel, wat hem een onderscheidend uiterlijk gaf in de kleurrijke flora van het eiland.
De belangrijkste redenen voor het uitsterven van de dodo zijn habitatvernietiging en de introductie van niet-inheemse diersoorten, zoals katten en ratten, door de mens. Deze dieren jaagden op de eieren en de kuikens van de dodo. Daarnaast leidde de jacht door de mensen ook tot zijn snelle afname.
Op Mauritius leefden naast de dodo ook verschillende andere unieke soorten, zoals de Mauritiuszwaan en de Mauritiuspapegaai. Deze dieren leefden in een ecosysteem dat sterk afhankelijk was van de planten en het milieu van het eiland, dat echter door de komst van de mensen ernstig in gevaar werd gebracht.
De dodo had een vegetarisch dieet en voedde zich met zaden, vruchten en wortels. Hij was een sociale vogel en werd vaak aangetroffen in kleine groepen. Met zijn onhandige manier van bewegen over het eiland en zijn gebrek aan angst voor mensen had hij weinig te vrezen in zijn natuurlijke habitat voor de komst van de mens.
De dodo is uitgegroeid tot een symbool van uitsterving en het effect van menselijke activiteit op het milieu. Zijn verhaal herinnert ons eraan hoe kwetsbaar levende soorten kunnen zijn en hoe belangrijk het is om onze ecosystemen te beschermen. De uitroeiing van de dodo roept vragen op over onze verantwoordelijkheid tegenover andere dieren en onze natuurlijke omgeving.