Vlaamse Oostfronters werden vaak gedreven door een mix van nationalisme en de hoop op een eigen Vlaams volksbestuur. Velen geloofden dat ze door te vechten aan de zijde van de Duitsers, een kans zouden creëren om de Vlaamse zaak te bevorderen, ook al was dit in feite een gevaarlijke en wrede illusie.
De Rijkswacht had tijdens de oorlog een complexe rol. Enerzijds moest het de openbare orde handhaven, terwijl anderzijds veel leden sympathie hadden voor de Vlaamse Oostfronters. Dit leidde tot een spanningsveld tussen loyaliteit aan de Staatsstructuren en de betrokkenheid bij de collaborerende partijen.
De terugkeer van Vlaamse Oostfronters na de oorlog was vaak met veel wantrouwen en vijandigheid omringd. Veel veteranen werden door de samenleving als verraders gezien, waardoor ze moeilijkheden ondervonden bij het rehabiliteren van hun identiteit en het vinden van een plaats binnen de post-oorlogse maatschappij.
Er zijn verschillende boeken die ingaan op de geschiedenis van de Vlaamse Oostfronters, zoals "De Vlaamse Oostfronters, een geschiedenis" en andere onderzoeksvragen waarmee je dieper kunt ingaan op deze controversiële periode. Deze boeken bieden vaak niet alleen feiten, maar ook persoonlijke getuigenissen die een completer beeld geven.
De discussie rond de Oostfronters heeft een blijvende impact op de Vlaamse identiteit. Het roept vragen op over samenwerking, identiteit en de morele implicaties van keuzes die in het verleden zijn gemaakt. Dit zorgt voor een blijvende reflectie over hoe we ons verleden benaderen en welke lessen we daraus kunnen trekken voor de toekomst.