Het centrale thema van 'De eeuwige schoonheid' draait om de zoektocht naar wat schoonheid nu eigenlijk betekent in de kunstgeschiedenis. Gombrich verkent hoe schoonheid door de eeuwen heen is gedefinieerd en hoe deze concepten zijn veranderd afhankelijk van cultuur en tijd. Hij legt uit dat schoonheid niet alleen een objectieve eigenschap is, maar ook subjectief wordt ervaren door de toeschouwer.
Gombrich's benadering van schoonheid is vaak meer gefocust op de context waarin kunst is gemaakt, in plaats van louter technische aspecten. Terwijl veel kunsthistorici zich richten op vormen en technieken, kijkt Gombrich naar de bredere culturele en historische invloeden die ons begrip van schoonheid vormen. Dit maakt zijn werk toegankelijker voor een breder publiek.
Dit boek is relevant voor kunstliefhebbers omdat het diepgaande inzichten biedt in de evolutie van schoonheidsconcepten in de kunst. Voor leken is het ook toegankelijk, omdat Gombrich complexe ideeën op een begrijpelijke manier presenteert. Het laat zien hoe kunst ons raakt en hoe cultuur onze waarneming beïnvloedt, wat het een waardevolle leeservaring maakt voor iedereen die nieuwsgierig is naar kunst.
In 'De eeuwige schoonheid' komt een verscheidenheid aan kunstwerken aan bod, van oude meesterwerken tot contemporane kunst. Gombrich bespreekt onder andere Monet, Michelangelo en zelfs moderne kunstenaars. Hij gebruikt deze voorbeelden om zijn theorieën over schoonheid en artistieke waarde te onderbouwen, waardoor lezers een breed perspectief krijgen.
'De eeuwige schoonheid' heeft een duidelijke impact gehad op de moderne kunstkritiek door het stimuleren van discussies over wat schoonheid betekent in de hedendaagse kunst. Gombrich's ideeën hebben bijgedragen aan de herwaardering van subjectieve ervaringen en culturele contexten bij het beoordelen van kunst, en hebben kunstcritici aangespoord om verder te kijken dan alleen technische meesterlijkheid.