De sfeer tijdens het WK in Italië in 1990 was intens en vol passie. Fans uit de hele wereld verzamelden zich in de stadions en steden, wat zorgde voor een geweldige feeststemming. Op straat zag je veel vlaggen, kleuren en hoorde je gezang. Het nationale gevoel speelde ook een grote rol, vooral bij de Italiaanse supporters die vol trots hun team steunden.
Een van de meest opvallende wedstrijden was de finale tussen Duitsland en Argentinië, die eindigde met een doelpunt van Andreas Brehme. Ook de halve finale tussen Italië en Argentinië, die beslist werd door een penaltyshootout, blijft bij veel voetbalfans als een memorabele game. De spanning en de emotie in die wedstrijden waren ongeëvenaard.
De beste speler van het WK 1990 werd vaak gezien als Diego Maradona, ondanks dat hij niet in optimale vorm was vanwege blessures. Zijn visie en technische vaardigheden maakten een blijvende indruk, en zijn rol in het Argentijnse team was cruciaal. Hij had het vermogen om wedstrijden te veranderen, zelfs als zijn gezondheid niet meewerkte.
De organisatie van het WK in Italië was een gemengd succes. Aan de ene kant waren de stadions prachtig en goed ingericht, maar aan de andere kant waren er klachten over faciliteiten en de verwerving van tickets. Er waren ook zorgen over de veiligheid, vooral rond de stadions, maar over het algemeen slaagde het toernooi erin om een indrukwekkende sportervaring te bieden.
Het WK in 1990 heeft een grote invloed gehad op de toekomst van het voetbal, vooral op het gebied van tactiek en speltactiek. Teams begonnen meer te focussen op defensieve strategieën, wat leidde tot lagere doelpunten en een andere speelstijl in latere toernooien. De ervaring van de toernooi- en trainingsmethodes heeft ook veel invloed gehad op de ontwikkeling van spelers en teams in de jaren die volgden.