De frontbeweging ontstond na de Eerste Wereldoorlog en vertegenwoordigde een groeiende roep om meer erkenning voor de Vlaamse identiteit. Het was een reactie op de achterstelling van het Nederlands ten opzichte van het Frans in België. De beweging vestigde de aandacht op de noodzaak van culturele en taalkundige emancipatie.
De frontbeweging heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van de Vlaamse literatuur en kunst. Door artikelen, poëzie en andere uitingen te publiceren, wisten ze de Vlaamse cultuur en identiteit op de kaart te zetten. Dit leidde tot een herwaardering van de Nederlandse taal en cultuur in Vlaanderen.
Onder de belangrijkste figuren van de frontbeweging waren schrijvers als Paul van Ostaijen en Henriette Roland Holst. Ze waren prominente stemmen die de standpunten van de beweging naar voren brachten en invloed uitoefenden op de publieke opinie. Hun werk inspireerde een nieuwe generatie van Vlaamse auteurs en kunstenaars.
De frontbeweging heeft de taalkwestie in België aanzienlijk beïnvloed door de aandacht te vestigen op de ongelijkheid tussen het Nederlands en het Frans. Dit leidde tot politieke en sociale veranderingen, waaronder de erkenning van het Nederlands als een gelijke taal in administratieve en onderwijssystemen, wat belangrijk was voor de Vlaamse gemeenschap.
Belangrijke publicaties vanuit de frontbeweging zijn onder andere 'De Vlaamsche Tijdingen' en 'Het Vlaamse Leven'. Deze tijdschriften publiceerden artikelen, essays en literatuur die de boodschap van de frontbeweging verspreidden en discussie over de Vlaamse identiteit en rechten stimuleerden.