De belangrijkste kenmerken van Blitzkrieg zijn snelheid, verrassing en gebruik van gecombineerde wapens. Dit houdt in dat de Duitse troepen niet alleen land- en luchteenheden inzetten, maar ook een nauwkeurige coördinatie tussen deze eenheden om snel door te dringen in vijandelijk gebied. Het doel was om de tegenstander te overrompelen voordat die zich kon organiseren.
De Blitzkrieg had een aanzienlijke invloed op de uitkomst van de Tweede Wereldoorlog, vooral in het begin. Het stelde de Duitsers in staat om snel grote delen van Europa te veroveren, waardoor de balans van macht in Europa verschuift. Deze tactiek leidde tot een vroegtijdige overwinning in landen zoals Frankrijk, maar het creëerde ook tegenstand die zich later weer zou verenigen tegen de Duitse agressie.
Bij de Blitzkrieg-strategieën waren verschillende landen betrokken, waaronder Duitsland, Nederland, België en Frankrijk. Duitsland was de aanvallende partij die deze tactieken toepaste, terwijl de andere landen slachtoffer werden van de verrassingsaanvallen en de snelle militaire operaties. Dit leidde tot een snelle ineenstorting van de verdedigingslinies van de betrokken landen.
De Blitzkrieg verschilde van traditionele oorlogsvoering door de nadruk op snelheid en mobiliteit. In tegenstelling tot oorlogstactieken die afhankelijk waren van langdurige belegeringen of frontale aanvallen, focuste Blitzkrieg zich op snelle doorbraken en het creëren van chaos achter vijandelijke linies. Dit zorgde ervoor dat de tegenstander minder tijd had om te reageren en zich te hergroeperen.
De gevolgen van de Blitzkrieg voor de burgerbevolking waren ingrijpend. Veel steden werden zwaar getroffen door bombardementen en grondtroepen, wat leidde tot grootschalige verwoesting en ontheemding van de bevolking. In veel gevallen resulteerde de snelle inname van gebieden in lange perioden van bezetting, wat de levensomstandigheden van de lokale bevolking ernstig verstoorde.