Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden er verschillende types flak gebruikt, waaronder de 20mm en de 88mm kanonnen. De 20mm flak was licht en gemakkelijk te verplaatsen, ideaal voor het verdedigen van kleine eenheden en voertuigen. De 88mm flak daarentegen was zwaarder en kon zowel lucht- als gronddoelen aanvallen, waardoor het een veelzijdig stuk geschut was. Andere types waren de 37mm en zelfs automatische systemen die voor een snellere afgifte van vuur zorgden.
Flak werd effectief ingezet door het creëren van een vuurbereik dat luchtdoelen kon uitschakelen. Grootte en aantal vuren moesten zorgvuldig worden gecoördineerd om maximale schade aan voorbijvliegende vijandelijke vliegtuigen te veroorzaken. Daarnaast voerde men vaak intensieve oefeningen uit om de schutters goed voor te bereiden en gebruik te maken van verschillende technieken zoals barrage vuur om een groter gebied te bestrijken.
De Flak 20mm is een relatief klein luchtafweergeschut dat voornamelijk werd gebruikt als defensief wapen door infanterie-eenheden. Het kon op een draagbare basis worden gemonteerd, waardoor het mobiliteit bood op het slagveld. Ondanks zijn kleine kaliber, was het effectief tegen lichte vliegtuigen en kon het ook schade aanrichten aan onbeschermde grondtargets.
Flak-batterijen werden vaak geplaatst op strategische locaties zoals heuveltoppen, langs kustlijnen en in de nabijheid van belangrijke steden en industriële gebieden. Zijn doel was om een brede dekking te bieden voor gebieden waar de vijandelijke luchtmacht actief kon zijn, en om zo veel mogelijk luchtaanvallen te kunnen weerstaan.
Flak speelde een cruciale rol in de verdediging van steden tijdens de Tweede Wereldoorlog door het afschrikken en uitschakelen van vijandelijke vliegtuigen. Dit was vooral belangrijk voor industriële centra, waar de productie van wapens en munitie essentieel was. Door de inzet van flak konden deze kritieke gebieden beter worden beschermd tegen luchtbombardementen.