Chromatisch in muziek verwijst naar het gebruik van alle twaalf tonen binnen een octaaf. Dit betekent dat muziekstukken die chromatische elementen bevatten, tonen gebruiken die niet alleen binnen de standaard toonladder vallen. Het voegt een rijke, expressieve laag toe aan de muziek, waardoor het gemakkelijk is om de nuances en kleuringen in een melodie te horen.
Chromatiek wordt in composities vaak gebruikt om spanning op te bouwen of om naar belangrijke melodische momenten toe te bewegen. Componisten gebruiken chromatische overgangen om emotie en dynamiek te creëren. Dit kan in de vorm van snelle notenseries of geharmoniseerde lijnen die in een bepaald stuk opkomen en weer verdwijnen, waardoor er een gevoel van beweging en nieuwsgierigheid ontstaat.
Een veelvoorkomend voorbeeld van een chromatische schaal is de opklimming van C naar C# en verder omhoog naar D, D# en zo verder, waarbij elke noot een halve stap verder is. Dit soort schalen worden vaak gebruikt in moderne muziek en jazz. Een andere populaire chromatische serie is de volledige reeks noten van een piano, van A naar G#, en dat door alle octaven heen.
Chromatiek kan een diepgaand effect hebben op de emotie van muziek. Het gebruik van chromatische noten kan voelen als een soort spanning of onrust, wat helpt om een verhaal of thema in de muziek te versterken. Deze spanning kan na verloop van tijd worden afgebouwd door terug te keren naar diatonische elementen, waardoor een bevrijdend gevoel ontstaat.
Een chromatische toonladder omvat alle twaalf tonen binnen een octaaf, waardoor de afstanden tussen de noten gelijk zijn. In tegenstelling tot een diatonische toonladder, die bestaat uit zeven noten en het gebruik van hele en halve stappen, is een chromatische toonladder veel meer veelzijdig en kan het meer expressieve mogelijkheden in de muziek bieden.