Herman Teirlinck was vooral bekend om zijn poëtische en soms complexe proza. Hij schreef op een manier die sterk gericht was op de schoonheid van de taal. Zijn werken verkennen vaak de menselijke ervaring en de diepere lagen van het leven, waarbij hij zijn personages op psychologisch interessante manieren neerzet. Teirlinck's boeken zijn niet alleen verhalen, maar ook maatschappelijke commentaren, vaak doordrenkt van zijn persoonlijke visie op de wereld.
Thema's zoals identiteit, existentiële vraagstukken, en de relatie tussen individu en samenleving zijn veelvoorkomend in Teirlincks werk. Hij biedt een diepgaande reflectie op de menselijke conditie en verkent de spanning tussen persoonlijke vrijheid en sociale verplichtingen. Deze thema's worden vaak op een poëtische wijze gepresenteerd, wat zijn werk een bijzondere diepgang verleent.
De kleurrijke en soms tegenstrijdige omgeving van België had een grote invloed op Teirlincks schrijven. De culturele diversiteit en de complexe geschiedenis van het land bieden een rijke achtergrond voor zijn verhalen. Hij putte inspiratie uit zowel stedelijke als landelijke scènes, en de subtiele interacties tussen de verschillende culturen binnen België zijn vaak terug te vinden in zijn werk.
Een opvallend kenmerk van Herman Teirlincks schrijfstijl is zijn gebruik van metaforen en symboliek. Zijn proza kan lyrisch en dromerig zijn, terwijl het tegelijkertijd een scherpe sociale kritiek biedt. Teirlinck heeft de gave om alledaagse ervaringen om te vormen tot iets diepers, waardoor zijn lezers worden uitgedaagd om verder te kijken dan de oppervlakte van zijn verhalen.
Herman Teirlinck schreef in verschillende genres, waaronder romans, essays en toneelstukken. Wat hem bijzonder maakt, is zijn vermogen om binnen deze genres te experimenteren met structuur en stijl, waardoor zijn werken zowel toegankelijk als uitdagend zijn. Zijn toneelstukken zijn bijvoorbeeld bekend om hun unieke dialogen en psychologische diepgang, terwijl zijn proza vaak wordt gekenmerkt door een poëtische aanpak.