Het woord troubadour komt oorspronkelijk uit het Occitaans en is afgeleid van "trobar", wat ‘vinden’ of ‘bedenken’ betekent. Troubadours waren voornamelijk actief in de 11e tot de 13e eeuw in Zuid-Frankrijk en brachten hun poëzie en muziek in de lokale taal en dialecten. Hierdoor droegen ze bij aan het behoud van de regionale cultuur en taal.
Troubadours hebben een belangrijke rol gespeeld in de volkscultuur door hun verhalen en muziek te delen met het publiek. Ze zongen vaak over liefde, avonturen en sociale thema's, wat hen in staat stelde om boodschappen over te brengen aan een breed publiek. Hun uitvoeringen zorgden voor verbinding onder mensen en hielpen bij het verspreiden van folklore.
De troubadourtraditie ontstond in de middeleeuwen, vooral in het Occitanië, waar aristocratische kringen kunstenaars omarmden die verhalen in de vorm van liederen vertelden. Deze kunstenaars, de troubadours, gebruikten hun muziek om romantische en epische verhalen te vertolken. De cultuur van het hof speelde een grote rol in hun ontwikkeling, met invloed van Arabische en lokale folktradities.
De muziek van troubadours kenmerkt zich door een combinatie van poëtische teksten en melodieën die vaak akkoorden en herhalingen bevatten. Ze maken gebruik van een verscheidenheid aan muziekinstrumenten zoals luiten en harpen. Het ritme en de stijl zijn vaak vrolijk en uitnodigend, waardoor ze gemakkelijk in de oren ligt en aanzet tot meezingen.
In de kunst worden troubadours vaak afgebeeld als romantische figuren die spelen voor hun publiek, met een sterk accent op hun muzikale en poëtische gaven. Ze worden soms afgebeeld met attributen zoals muziekinstrumenten en kleurrijke kleding, wat hun creatieve en vrije geest symboliseert. Dit beeld is diep geworteld in de cultuur en wordt vaak gebruikt om de schoonheid van de middeleeuwse traditie te benadrukken.